content top

Olbrzym rzymski

Olbrzym rzymski
Olbrzym rzymski należy do największych ras gołębi. W Europie znany był w obecnej postaci już w pierwszej połowie XIX wieku. Do tego czasu był udoskonalany we Francji. Zamierzeniem hodowców jest uzyskanie gołębia jak największych rozmiarów. Jego masa ciała waha się w okolicach 1kg, rozpiętość skrzydeł wynosi nawet ponad 1 metr. Lata. Ociężale z tego powodu najbardziej nadaje się do utrzymania w wolierze. Wygląd Najważniejszą cechą olbrzyma rzymskiego są jego rozmiary. Pierś musi być szeroka, tułów dosyć długi i lekko skłaniający się ku tyłowi. Upierzenie tworzą długie, szerokie pióra. Głowa jest duża, okrągła, bez jakichkolwiek ozdób z piór. Tęczówka u wszystkich odmian jest zawsze perłowa. Niebieskie gołębie mają dziób czerwony, płowe – barwy rogu, u pozostałych odmian jest jasny. Mimo że olbrzymy rzymskie mają długie skrzydła, nie mają prawa ciągnąć ich po ziemi, muszą być noszone na ogonie, który bywa długi i szeroki. Większość olbrzymów rzymskich ma skrzydła ułożone w taki sposób, że nie kryją grzbietu. U większości ras gołębi cecha ta uważana jest za wadę, tolerowana jest jednak u olbrzymów rzymskich. Nogi są krótkie, skoki i palce nieupierzone. Odmiany Podobnie jak większość gołębi olbrzymów, również i u tej rasy nie występuje zbyt wiele odmian barwnych i z rysunkiem na upierzeniu. Najpowszechniejsze są niebieskie oraz z brązowymi pasami, czarne, czerwone, żółte i białe. Występować mogą także z wzorem rysunku przypominającym srokę oraz gołębie plamiste w wymienionych barwach. Pod względem kształtu ciała olbrzym rzymski jest osobliwością wśród innych ras gołębi. Podczas oceny brane są kolejne pod uwagę: masa ciała. Jego rozmiary i rozpiętość skrzydeł, szerokość piersi, postawa, długość i szerokość piór, głowa, oczy, obwódki powiekowe, dziób, barwa i wzór rysunku na...

Kurak florencki

Ten ciężki gołąb uważany jest za jednego z najstarszych kuraków i można z całą pewnością stwierdzić, że jest przodkiem wielu ras, dziś już całkiem do niego pod względem budowy ciała niepodobnych. Że jest ze wszystkich kuraków najstarszy, potwierdza między innymi to, że żadna z jego cech nie jest tak krańcowo wyeksponowana jak u młodszych ras, bardziej uszlachetnionych i wyselekcjonowanych. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest oprócz kołyskowa tego pokroju wzór rysunku jak u sztraserów, ale uzupełniony białymi lotkami I rzędu. Głowa u karaka florenckiego jest duża i dobrze zaokrąglona, czoło wyraziste, oczy pomarańczowoczerwone, obwódki powiekowe wąskie i czerwone. Dziób powinien być średniej długości, u nasady szeroki, czarne i niebieskie kuraki florenckie mają dziób czarny, inaczej ubarwione gołębie – jasny, różowawy. Szyję powinien mieć długą, grubą i w miarę możliwości noszoną pionowo. Pierś jest wysunięta ku przodowi i jakby uniesiona. Grzbiet szeroki i krótki, noszony poziomo, skrzydła silnie, szerokie i noszone na ogonie, ogon noszony jest pod kątem 45 stopni. Spodnia linia ciała musi być dobrze zaokrągloną. Charakterystyczną cechą kuraka florenckiego są długie, silne i nie ugięte nogi. Upierzenie kuraków florenckich jest barwne, ale muszą to być barwy czyste. Uznane zostały następujące odmiany kuraków florenckich: czarna, czerwona i żółta, bez pasów, z pasami, ewentualnie także karpiate w tonacji niebieskiej, srebrzystej, czerwono popielatej i żółtopopielatej, do rzadkości należą odmiany barwne z białymi...

Bagdeta francuska

Jest to typowa, stara rasa, przypominająca pewnymi cechami zewnętrznymi kariera. Głowę ma wąską, mocno wydłużoną i nieznacznie wypukłą, noszoną poziomo. Dziób jest długi, gruby, zawsze jasny, również noszony poziomo. Woskówka jest płaska i tylko nieznacznie powiększona. Duże oczy są u wszystkich barwnych odmian perłowe, jedynie u białych bagdet francuskich mogą być pomarańczowe. Ważną cechą bagdety francuskiej jest długa, stosunkowo cienka szyja, wąsko wystający z ramion, z wyraźnie zarysowanym guzem, podgardle dobrze wykrojone. Kolejną cechą rasową bagdety jest szeroka, wysunięta do przodu pierś, uniesione do góry duże skrzydła oraz krótkie, mocne upierzenie. Grzbiet nie bywa pokryty całkowicie skrzydłami i jest lekko pochylony ku tyłowi. Ogon nie powinien być zbyt długi. Natomiast nogi są krótkie, proste, skoki i palce nieupierzone. Bagieta francuska jest stosunkowo mało rozpowszechniona rasą, z tego względu mało jest odmian barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu. Znane są jedynie odmiany białe, czarne, czerwone i żółte, niebieskie i srebrzyste bez pasów, z pasami oraz karpiate i srokate w takich samych...

Dragon

Dragon jest klasyczną rasą brodawczaków, w obecnej postaci znaną już na początku XVIII wieku. Przodkowie dragona pochodzili prawdopodobnie z Dalekiego Wschodu. Na podstawie długości dzioba można go umieścić między karierem a Indianinem. Dragon jest bardzo podobny do współczesnych gołębi pocztowych, które niewątpliwie mają dolew jego krwi. Rozmiarami ciała praktycznie im dorównuje, różni się natomiast postawą, noszeniem głowy i charakterystycznie grubym, tępo zakończonym dziobem. Dragon jest także dobrym lotnikiem. Oceniając dragona można zauważyć, że pewne jego cechy są jakby odwrotnością cech kariera. Górny profil głowy jest prawie płaski. Patrząc od góry odnosi się wrażenie, że głowa między oczami jest szeroka, zwężająca się klinowato w kierunku dzioba, a z przodu wydaje się być lekko zaokrąglona. Oczy są zawsze czerwone, połyskujące, tylko u białych dragonów czarne. Obwódki powiekowe są rozwinięte w znacznym stopniu, szerokie i mocno przylegające, wewnętrzne pierścienie są okrągłe, zewnętrzne nie powinny sięgać ponad ciemię, a w kierunku dzioba nie powinny łączyć się z woskówką. Dolna i górna część dzioba są jednakowej grubości. Jako całość dziób sprawia wrażenie tępego. Woskówka jest dobrze rozwinięta, zarówno na wysokość jak i na szerokość, nie może jednak porastać dolnej części dzioba. Szyje dragon ma krótką, grubą, nie znacznie zwężającą się w kierunku głowy. Tułów jest wyraźnie pochylony ku tyłowi, skrzydła, ogon i nogi są krótkie. Hodowla dragonów jest łatwiejsza niż karierów czy gołębi Indiana, jednak sukcesy hodowlane można osiągnąć dopiero po latach praktyki. Dragony występują we wszystkich odmianach znanych u gołębi pocztowych. Spośród odmian barwnych są to czarne i czerwone, następnie srokate, płowe oraz...

Garłacz heski

W grupie garłaczy o średnio długich nogach należy garłacz heski do masywnych gołębi o dużym „gardle”. Kształtem ciała przypomina raczej pierwotnego garłacza. Ciało ma krępe, „gardło” duże, w niewielkim stopniu oddzielone od linii tułowia, grzbiet szeroki, skłaniający się do tyłu, nogi krótkie. Jeżeli do wymienionych cech dodamy jeszcze wysoką płodność i troskliwa opiekę nad potomstwem otrzymamy obraz garłacza heskiego jako rasy, która nie tylko zaspokaja wymagania odnośnie do pokroju, ale także dotyczące użytkowności. Garłacz heski hodowany jest głównie w Niemczech. Oprócz niego znana jest podobna do niego pokroje rasa zwana garłaczem słowacki. Charakteryzuje się on wprawdzie oryginalnym wzorem rysunku, ale wszystkie pozostałe cechy i pozytywne właściwości są takie same jak u garłacza heskiego. Głowa garłacza haskiego jest zaokrąglona, pozbawiona jakichkolwiek ozdób z piór. Białe gołębie mają oczy czarne a pozostałe pomarańczowe. Obwódki powiekowe są wąskie, zlewające się z barwą upierzenia. Dziób jest normalnej długości, u nasady gruby i barwy odpowiedniej do barwy upierzenia. Skrzydła i ogon są normalnej długości, postawa gołębia jest raczej szeroka. Najbardziej rozpowszechnione są garłacze heskie czarne, czerwone żółte, pasiaste i karpiate w tonacji niebieskiej i srebrzystej, tygrysowate i cętkowane, mnisz kowane i...

« Starsze wpisy